Αργολικός κόλπος:Υποβρύχιες ανασκαφές για το αρχαιότερο ευρωπαϊκό χωριό

Να αποκαλύψουν το αρχαιότερο ευρωπαϊκό χωριό στον βυθό του Αργολικού κόλπου προσδοκούν Έλληνες και Ελβετοί αρχαιολόγοι, με τη βοήθεια του μεγαλύτερου ηλιακού καταμαράν στον κόσμο.

Η εξερεύνηση θα πραγματοποιηθεί με το καταμαράν «MS Turanor PlanetSolar», το οποίο κινείται αποκλειστικά με ηλιακή ενέργεια. Το καταμαράν πρόκειται να μετατραπεί σε επιστημονικό εργαστήριο για τους αρχαιολόγους.

Κατά τη διάρκεια της αποστολής, με την ονομασία «TerraSubmersa», πρόκειται να πραγματοποιηθούν υποβρύχιες ανασκαφές σε βυθισμένο οικισμό δίπλα στο Φράγχθι, που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα σπήλαια στην Ευρώπη, καθώς κατοικείτο περίπου για 35.000 έτη, από την Παλαιολιθική ως και τη Νεολιθική εποχή.

Σε «Ανορθόδοξη πορεία» προς το κατεστημένο γούστο

Αναδρομική έκθεση του Μηνά Σεμερτζιάν, στο Μουσείο Μπενάκη

Στο πλαίσιο της επιλογής του να παρουσιάζει το έργο καλλιτεχνών, που έχουν διαγράψει ήδη σπουδαία πορεία στον χώρο της ελληνικής τέχνης, αλλά είναι ακόμη ενεργοί και δραστήριοι, το Μουσείο Μπενάκη διοργανώνει, σε συνεργασία με την Kourd gallery, την αναδρομική έκθεση του ζωγράφου Μηνά Σεμερτζιάν (Minas), με τίτλο «Ανορθόδοξη πορεία».

Unesco: Μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς το σπήλαιο-πινακοθήκη στη νότια Γαλλία

Το Σπήλαιο Σοβέ-Πον ντ΄Αρκ, στην Αρντές της νότιας Γαλλίας εντάχθηκε την Κυριακή στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.

Στα τοιχώματά του το σπήλαιο φιλοξενεί περισσότερα από 1.000 σχέδια που μαρτυρούν «τις πρώτες καλλιτεχνικές δημιουργίες του ανθρώπου» κατά την Ανώτερη Παλαιολιθική Εποχή, εδώ και 36.000 χρόνια.

«Τα αρχαιολογικά, παλαιοντολογικά και καλλιτεχνικά ευρήματα του Σπηλαίου απεικονίζουν όπως σε κανένα άλλο σπήλαιο των αρχών της Ανώτερης Παλαιολιθικής Εποχής τη χρησιμοποίηση των σπηλαίων για πολιτιστικές και λατρευτικές δραστηριότητες...πρόκειται για μία μοναδική και εξαιρετική, καλά διατηρημένη, μαρτυρία», αναφέρει στην απόφασή της η επιτροπή της Unesco.

Το Σπήλαιο Σοβέ παρέμεινε κλειστό επί 23.000 χρόνια έπειτα από κατακρήμνιση βράχων. Ανακαλύφθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1994 από τρεις σπηλαιολόγους, τον Ζαν-Μαρί Σοβέ, τον Κριστιάν Ιλέρ και την Ελιέτ Μπρουνέλ . Στα τοιχώματά του φιλοξενεί περισσότερα από 1.000 σχέδια που μαρτυρούν «τις πρώτες καλλιτεχνικές δημιουργίες του ανθρώπου» κατά την Ανώτερη Παλαιολιθική Εποχή, εδώ και 36.000 χρόνια.

Οι νέες προσθήκες μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco

Αρχαία μονοπάτια και βιομηχανικά επιτεύγματα στον μακρύ κατάλογο

Τέσσερις νέες προσθήκες εντάχθηκαν στον μακρύ κατάλογο με τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς μετά την ανακοίνωση της Επιτροπής της Unesco το Σάββατο στη Ντόχα. 

 Πρόκειται για τα αρχαία Μονοπάτια των Ίνκας, την ιστορική πόλη της Τζέντα, το εργοστάσιο Βαν Νέλε στην Ολλανδία και το μεταξουργείο της Τομιόκα στην Ιαπωνία. Από το 1978 και έως το 2013, 981 μνημεία φυσικής και πολιτιστικής σημασίας έχουν συνολικά προστεθεί στη λίστα της Unesco 

 Τα Μονοπάτια των Ίνκας θεωρούνται ένα αριστουργηματικό δείγμα της προϊσπανικής μηναχικής. Συνδέουν το Περού, τη Χιλή, την Κολομβία, το Εκουαδόρ, την Αργεντινή και τη Βολιβία, και κατασκευάσθηκαν σε διάστημα 2.000 ετών φτάνοντας σε ορισμένα σημεία το υψόμετρο 6.000 μέτρων. Το συνολικό μήκος του οδικού αυτού συμπλέγματος ξεπερνά τα 30.000 χλμ.

 Η αρχαία Τζέντα υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια των εμπορικών δρόμων του Ινδικού Ωκεανού και ο σημαντικότερος δίαυλος των εμπορευμάτων με προορισμό τη Μέκκα.

 Το εργοστάσιο Βαν Νέλε, θεωρείται ένα καινοτόμο επίτευγμα της βιομηχανικής αρχιτεκτονικής του 20ού αιώνα και κατασκευάσθηκε μεταξύ 1925 και 1931 κατά μήκος ενός καναλιού στο Ρότερνταμ.

 Το μεταξουργείο της Τομιόκα κατασκευάστηκε το 1872 στη Γκούνμα, βορειο-δυτικά του Τόκιο και συμβολίζει την είσοδο της Ιαπωνίας στον σύγχρονο βιομηχανικό κόσμο μέσα από το μετάξι.

 Πηγή: www.lifo.gr

Γνωστοί πίνακες ζωγραφικής φτιαγμένοι από πεταμένα υλικά

Τίποτα δεν είναι για πέταμα

H Jane Perkins δημιουργεί κλασικά έργα τέχνης , πορτρέτα και γνωστές φιγούρες χρησιμοποιώντας χιλιάδες και χιλιάδες πολύχρωμα αντικείμενα που μπορεί να καταλήξουν στα σκουπίδια, ενώ αν τοποθετηθούν μαζί με τον κατάλληλο τρόπο ,να δημιουργήσουν όμορφα έργα τέχνης

Η Jane Perkins λειτουργεί με υλικά όπως κουμπιά και χάντρες, κομμάτια LEGO,  κοχύλια, πλαστικά κουτάλια και μανταλάκια, και με το έμπειρο μάτι της καταφέρνει να τα οργανώσει και να δημιουργήσει ανεπανάληπτα έργα.

 

«ΚΑΠΝΟΣ | TOBACCO»

Στο Μουσείο Μπενάκη υπάρχει «Καπνός»

Η έκθεση με τίτλο "ΚΑΠΝΟΣ, 101 σημειώσεις για τα ανατολικά καπνά" φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη μέχρι το τέλος του καλοκαιριού.

Εκεί η ιστορία του καπνού ακολουθεί την ιστορία της χώρας μέσα από φωτογραφίες, αντικείμενα και έγγραφα που μεταφέρουν τον επισκέπτη σε περασμένες εποχές. Ακολουθεί το δελτίο τύπου:

Η έκθεση αναδεικνύει τον ανατολικό καπνό ως ένα πολυδιάστατο εμπορικό αγαθό προσεγγίζοντάς τον ιστορικά, μέσα από μια σειρά από διαφορετικές οπτικές. Από τις βελόνες του μπουρλιάσματος και τα σαρίκια της χωρικής επεξεργασίας του καπνού, στην τόγκα και το σεντούκι της εμπορικής επεξεργασίας, από τις επιβλητικές καπναποθήκες της βόρειας Ελλάδας έως τις περίτεχνες ταμπακιέρες και τα πακέτα τσιγάρων στα αστικά κέντρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.

Κωνσταντίνος Γραμματόπουλος: Ζωγραφική και Χαρακτική

Το πολυεπίπεδο έργο του χαράκτη και ζωγράφου (1930-1991) έως τις 5 Οκτωβρίου

Πάνω από 150 έργα του μεγάλου χαράκτη και ζωγράφου Κωνσταντίνου Γραμματόπουλου φιλοξενούνται στο Ίδρυμα Βασίλη και Μαρίνας Θεοχαράκη και δίνουν την ευκαιρία στο φιλότεχνο κοινό να γνωρίσει το πολυεπίπεδο έργο του από το 1930 έως το 1991.

Η έκθεση, που εγκαινιάστηκε από την υπουργό Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη και θα διαρκέσει ώς τις 5 Οκτωβρίου, περιλαμβάνει τις πολυσυζητημένες αφίσες ενάντια στους Ιταλούς κατακτητές, που έγιναν αφορμή να συλληφθεί κατά τη διάρκεια της κατοχής, τις προσωπογραφίες Ελλήνων λογοτεχνών (Σικελιανός, Παλαμάς, Βενέζης, Τερζάκης κ.ά.), τα αγαπημένα σε όλους «Αλφαβητάρια» του Δημοτικού Σχολείου, καθώς και τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα, του Παντελή Πρεβελάκη, του Πέτρου Χάρη, του Νικηφόρου Βρεττάκου κ.ά, με τις αξεπέραστες εικονογραφήσεις του και τις έγχρωμες ξυλογραφίες και ελαιογραφίες του, που αποκαλύπτουν το έργο ενός πρωτεργάτη της σύγχρονης τέχνης.

O Ελ Γκρέκο επιστρέφει στην Κρήτη

Εγκαινιάζονται, με έκθεση και συνέδριο στο Ηράκλειο, οι εορτασμοί για το 2014 - Έτος Δομήνικου Θεοτοκόπουλου

Με την περιοδική έκθεση «Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος μεταξύ Βενετίας και Ρώμης», η οποία εγκαινιάζεται την Παρασκευή 20 Ιουνίου στο Ιστορικό Μουσείο Κρήτης στο Ηράκλειο, στη γενέτειρα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, αρχίζουν οι εορτασμοί για το 2014-Έτος Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, αφιερωμένο στα 400 χρόνια από τον θάνατο του κρητικού ζωγράφου.

Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, που διακρίθηκε ως ζωγράφος του βενετσιάνικου Χάνδακα (σημερινό Ηράκλειο), στην εποχή της ακμής της Κρητικής Σχολής της ζωγραφικής, έφυγε το 1567 για τη Βενετία, όπου συμμετείχε στο εργαστήριο του Τισιανού. Το 1570 μετακινείται στη Ρώμη, όπου μένει τουλάχιστον μέχρι το 1573. Το 1577 εγκαθίσταται στο Τολέδο, όπου και παραμένει ως το τέλος της ζωής του και δημιουργεί τα σημαντικότερα έργα του.

Μουσείο Ακρόπολης: Πέντε χρόνια λειτουργίας

Γενέθλια με ψηφιακές αναπαραστάσεις

• 2

Τα πέντε χρόνια λειτουργίας του γιορτάζει αύριο το Μουσείο της Ακρόπολης, εγκαινιάζοντας στην Αίθουσα του Παρθενώνα μια εντυπωσιακή ψηφιακή αναπαράσταση της δυτικής ζωφόρου. Ανάμεσα στα επιτεύγματα της πενταετούς πορείας του είναι η εξέλιξή του σε ένα χώρο που απευθύνεται σε όλους καθώς και η ευρύτερη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας. Αξιοσημείωτη η σταθερά αυξανόμενη επισκεψιμότητά του, που από πέρυσι το καλοκαίρι έως φέτος τον Μάιο άγγιξε τους 125.000 επισκέπτες.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

ΕΠΕΤΕΙΟΣ. H αλλαγή της δημόσιας άποψης για το μουσείο και η εξέλιξή του σε έναν χώρο που απευθύνεται σε όλους, η ανάπτυξη της συναισθηματικής εγγύτητας με την αρχαϊκή και κλασική εποχή, η ολοένα και μεγαλύτερη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας που βοηθάει στην κατανόηση των σπουδαίων εκθεμάτων του. Δεν είναι λίγα τα επιτεύγματα του Μουσείου της Ακρόπολης, το οποίο αύριο γιορτάζει τα πέντε χρόνια λειτουργίας του εγκαινιάζοντας μια εντυπωσιακή τρισδιάστατη σάρωση (ψηφιακή αναπαράσταση) της δυτικής ζωφόρου στην Αίθουσα του Παρθενώνα με οθόνες που έχουν τοποθετηθεί στο δάπεδο.

Δημήτρης Πικιώνης

Η ζωή του αρχιτέκτονα που διαμόρφωσε αριστοτεχνικά τον περιβάλλοντα χώρο του ομφαλού της Αθήνας

Ο Δημήτρης Πικιώνης με τα παιδιά του Ινώ, Ίωνα, Τάσο και Πέτρο στην Αίγινα, περ. 1937. 

Ίσως σήμερα να μας φαίνεται αναπόσπαστο μέρος του ιερού λόφου της Ακρόπολης και να έχει γίνει με τα χρόνια ταυτόσημο της φυσιογνωμίας και της μορφολογίας της πόλης των Αθηνών, αλλά, αν οφείλουμε σε κάποιον τη -σχεδόν- ιδιοφυή διαμόρφωση και χάραξη οδών πρόσβασης των πεζών, τους σπειροειδείς διαδρόμους που οδηγούν στο σημαντικότερο μνημείο της ελληνικής αρχαιότητας, δεν είναι άλλος από τον εμπνευσμένο εικαστικό-αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη. 

 Στην ευλαβική του αφοσίωση στο φυσικό τοπίο και τη λαϊκή αρχιτεκτονική, από τις οποίες η σύγχρονη Ελλάδα είχε τη μεγάλη τύχη να ωφεληθεί, καθώς του έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει ένα όραμα εικαστικής σύλληψης που αφορούσε τον ευρύτερο αρχαιολογικό χώρο αλλά και τον γειτονικό περίπατο στον λόφο του Φιλοπάππου. Όπως και τον ναΐσκο του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη, με το τουριστικό του περίπτερο. Έργα μεγάλης πνοής και στοχασμού για τα οποία έπρεπε να δώσει πολλές μάχες, έναν καθημερινό αγώνα ενάντια στη γραφειοκρατία και την ευθυνοφοβία, για να του παραχωρηθούν όλες οι εγγυήσεις ώστε να ολοκληρώσει το έργο του. 

 Τα τέσσερα χρόνια που κράτησαν οι εργασίες, ο τότε υπουργός Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνος Καραμανλής (από τον Φεβρουάριο του 1954 μέχρι το 1958 που το εγκαινίασε ως πρωθυπουργός) ξεκινούσε καθημερινά το πρόγραμμά του με επιτόπιες επισκέψεις συνοδεία του αρχιτέκτονα, αρχικά για να πειστεί από τον ίδιο για τις επιλογές του που παρέπεμπαν στην αρμονία και την κλίμακα -αισθητικά θέματα που αντιμάχονταν λυσσαλέα οι μηχανικοί του υπουργείου του- κι αργότερα, όταν πια του παραχώρησε το έργο, στην προσωπική του επιθυμία να κατανοήσει πλήρως το μεγαλεπήβολο σχέδιο που χάρη στη γενναία για την εποχή πολιτική του απόφαση είχε στηρίξει. Από το οποίο περίμενε όχι μόνο να αναδείξει το αττικό τοπίο και την Ακρόπολη με τον ιδανικότερο τρόπο ικανοποιώντας το διεθνές κοινό (η Ελλάδα ξεκινούσε τότε τα μεγάλα τουριστικά της ανοίγματα), αλλά συγχρόνως να μη θιγεί η αισθητική ιστορία του τόπου.

 Διαμόρφωση του χώρου γύρω από την Ακρόπολη και τον Λόφο του Φιλοπάππου, 1954-1958: Κάτοψη κλιμακωτής ανόδου από την πλατεία στάθμευσης για την Ακρόπολη

Ο Πικιώνης, αφοσιωμένος ευλαβικά στη λαϊκή παράδοση, σε καιρούς που οι πάντες λοξοκοιτούσαν τα μεταπολεμικά διεθνή ρεύματα και που συχνά μιμούνταν με άστοχους και άτεχνους νεωτερισμούς, συγκέντρωσε τους καλύτερους τεχνίτες της Αθήνας, λιθοξόους, κτίστες, ξυλουργούς με τα συνεργεία και τα παραπαίδια τους, και με τυφλή εμπιστοσύνη και ισότιμη συνεργασία δημιούργησε, κυριολεκτικά με τα χέρια και τη συνδρομή τους, βήμα βήμα, χωρίς ολοκληρωμένα σχέδια, αυτοσχεδιάζοντας περισσότερο, ένα τεραστίων μεγεθών χειροτέχνημα! Εφαρμογή αρχών και αισθητικών επιλογών μιας ζωής και της σταδιοδρομίας του εβδομηντάχρονου αρχιτέκτονα, που είχε ξεκινήσει από τα θρανία του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου μισό αιώνα πριν και μέσα από ποικίλες, καλλιτεχνικής φύσεως αναζητήσεις άγγιζε το τελειότερο και πλέον εμβληματικό επίτευγμά του... 

 Γεννημένος το 1887 στον Πειραιά από Χιώτες γονείς ευαισθητοποιημένους στην Τέχνη και τον αγώνα της νεότευκτης Ελλάδας για επιβίωση, γαλουχήθηκε με αξίες όπως αγάπη για την πατρίδα και σεβασμό στον ανθρώπινο μόχθο. Στα χρόνια των σπουδών του ως πολιτικού μηχανικού, περνούσε περισσότερες ώρες στις αίθουσες της Σχολής Καλών Τεχνών παρά στα θρανία του Πολυτεχνείου, στο οποίο ανήκε. Εκεί έκανε και μερικούς από τους πιο σημαντικούς του φίλους, όπως ο Τζιόρτζιο ντε Κίρικο, επιδιδόμενος στο πραγματικό του μεράκι που ήταν η ζωγραφική. Έτσι, με μια συστατική επιστολή στο χέρι χτύπησε την πόρτα του Παρθένη και έγινε ο πρώτος, χρονολογικά, μαθητής του. Ο μεγάλος ζωγράφος ήταν που έπεισε και τον πατέρα του το 1908 να τον αφήσει να φύγει για σπουδές ζωγραφικής στο Μόναχο. 

 Εκεί, ανάμεσα σε ατέλειωτες επισκέψεις σε μουσεία, ατέρμονες συζητήσεις με τον Γιώργο Μπουζιάνη και μελέτη της αρχαίας ελληνικής ποίησης, ανακαλύπτει τον Σεζάν. Τρεις πίνακες του σπουδαίου Γάλλου πρωτοπόρου καλλιτέχνη ήταν αρκετοί για να παρατήσει τη Γερμανία και να εγκατασταθεί, εν έτει 1909, στο Παρίσι. Εκεί συναντήθηκε ξανά με τον Παρθένη και μαζί επισκέφθηκαν μουσεία, εκθέσεις, ανακάλυψαν όλη τη σύγχρονη ζωγραφική και γλυπτική. Παράλληλα, παρακολούθησε μαθήματα στην Academie de la Grande Channiere. Καθώς, όμως, οι οικονομικοί του πόροι εξαντλούνταν, γράφτηκε σε εργαστήρι αρχιτεκτονικής της Ecole des Beaux Arts χωρίς να ξέρει ότι αυτή του η επιλογή θα αποδεικνυόταν καθοριστικής σημασίας. Οι έπαινοι από τους δασκάλους του έπαιρναν και έδιναν, ανοίγοντάς του μια νέα επαγγελματική προοπτική, της οποίας τις πρακτικές εφαρμογές θα μάθαινε αναγκαστικά στην πράξη. Λίγο πριν την επιστροφή του στην Ελλάδα, το 1912, σε μια από τις τελευταίες του συναντήσεις με τον Ντε Κίρικο, ο οποίος επίσης βρισκόταν στο Παρίσι, ο «μεγάλος» αυτός φίλος του τού αποκάλυψε τα πρώτα του νιτσεϊκά μεταφυσικά έργα. Ο Πικιώνης υπήρξε ίσως ο πρώτος κοινωνός αυτών των έργων που σύντομα θα γίνονταν διάσημα ως Scuola Metafysica!

 Διαμόρφωση του χώρου γύρω από την Ακρόπολη και τον Λόφο του Φιλοπάππου, 1954-1958

Πίσω στην πατρίδα, φανατικός υποστηρικτής της φυλετικής συνέχειας των Ελλήνων, ψάχνει για κάθε δυνατό στοιχείο, κοινωνικό, ιστορικό, κλιματολογικό, που να δίνει σημασία στις έρευνες του και τις αισθητικές του αγωνίες γύρω από την ελληνικότητα. Συμμετέχει με τον βαθμό του λοχαγού στους Βαλκανικούς Πολέμους, αμέσως μετά ολοκληρώνει τις αρχιτεκτονικές του σπουδές και περνάει τις ώρες του είτε ζωγραφίζοντας αλά Σεζάν στις όχθες του Κηφισού στα Σεπόλια είτε σχεδιάζοντας τα σπίτια της Αίγινας. Συνδέεται φιλικά με τους Κόντογλου, Παπαλουκά, Χατζηκυριάκο-Γκίκα, Τσαρούχη, Εγγονόπουλο, Διαμαντόπουλο και το 1923 κτίζει το πρώτο του σπίτι στις Τζιτζιφιές, για το οποίο ο Φώτος Πολίτης έγραψε ύμνους. Το 1929 περνάει τρεις μήνες στη Χίο μελετώντας και καταγράφοντας την αρχιτεκτονική της. Με την επιστροφή του στην Αθήνα, αναλαμβάνει και ολοκληρώνει μερικά σημαντικά κτίσματα όπως η οικία Παπαϊωάννου στην οδό Μαρκορά, το περίφημο δημοτικό σχολείο στα Πευκάκια, στον Λυκαβηττό, και το θερινό θέατρο της Μαρίκας Κοτοπούλη στην οδό Χέυδεν, το οποίο βασίζει στις αρχές του αρχαίου και ιαπωνικού θεάτρου και για το οποίο εν μέρει επικρίνεται. Σε συνεργασία με τον ζωγράφο Γεράσιμο Στέρη κάνει τα σκηνικά της πρώτης του παράστασης. 

 Το 1930 μονιμοποιείται στην έδρα Διακόσμησης του ΕΜΠ, θέση που διατηρούσε ως έκτακτος καθηγητής ήδη επί μια πενταετία. Φύση στοχαστική και ερευνητική, δεν ήταν ο τυπικός δάσκαλος που δίδασκε με προγραμματισμένη ύλη. Αντιθέτως, χρησιμοποιούσε τη σωκρατική μέθοδο της «μαιευτικής», βάζοντας τους μαθητές του να αναζητήσουν τις λύσεις μέσα στις ίδιες τους τις ιδέες και σκέψεις. Τα μαθήματα αυτά «παραδίδονταν» συχνά με ένα καφέ στο χέρι στο προαύλιο της σχολής. Πολλοί λίγοι φοιτητές μπορούσαν να ακολουθήσουν αυτό το είδος «περιπατητικής» διδασκαλίας. Οι ωριμότεροι βγήκαν αργότερα κερδισμένοι στην καριέρα τους. Εκείνα τα χρόνια, με προτροπή του συλλόγου «Ελληνική Λαϊκή Τέχνη», οργανώνει σειρά επισκέψεων σε παραδοσιακούς οικισμούς της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Το 1948, οι μελέτες που προέκυψαν από εκείνες τις εκδρομές στα αρχοντικά της Καστοριάς αλλά και της Ζαγοράς θα βραβεύονταν από την Ακαδημία Αθηνών. 

 Διαμόρφωση του χώρου γύρω από την Ακρόπολη και τον Λόφο του Φιλοπάππου, 1954-1958. 

 Όταν το 1935 χτίζει το Πειραματικό Σχολείο Θεσσαλονίκης, οραματιζόμενος τον μακεδονικό τύπο, έχει ήδη στραφεί σε μια νέα προσέγγιση της δουλειάς του, τον συνδυασμό εθνικής ταυτότητας και οικουμενικού πνεύματος. Χάρη σε αυτήν τη νέα αντίληψη, θα εκπονούσε τα επόμενα χρόνια σπίτια όπως αυτό της γλύπτριας Φρόσως Ευθυμιάδη, την έπαυλη Άνω Φιλοθέης, το «Ξενία» των Δελφών, τα σπίτια του Συνοικισμού Αιξωνής, για να αναφερθούμε σε μερικά από τα χαρακτηριστικότερα. Πολλοί, πάντως, δεν συγκινούνται από τις εμμονές του. Συχνά κατηγορείται για μορφοκρατία και ρομαντικό τοπικισμό, χωρίς βέβαια ο ίδιος να πτοείται. Παρόλο που όλο και πιο πολύ παραδιδόταν στη βυζαντινο-ανατολική του ταυτότητα, απορρίπτοντας τη δυτική, έκρινε ότι ένα πάντρεμα παραδοσιακής φόρμας και σύγχρονων -επιλεκτικά- εφαρμογών ήταν η ιδανική λύση για μια σύγχρονη ελληνική αρχιτεκτονική. Κι αυτό ακολούθησε εντέλει.

 Εκκλησία Αγίου Δημήτριου Λουμπαρδιάρη και αναπαυτήριο, 1954-1958: Το πρόπυλο και η εκκλησία 

Με τον Γκίκα εκδίδουν το περιοδικό «Το τρίτο μάτι», στο οποίο δημοσιεύει τα περισσότερα από τα κείμενά του περί αισθητικής και άλλων, ενώ δεν παύει να ζωγραφίζει. Eπαγγελματικά, όμως, είχε ολοκληρωτικά και οριστικά αποπροσανατολιστεί. Τη ζωγραφική του την οργανώνει σε θεματικές όπως Βυζαντινά, Αττικά, Αριάδνες, Νεφέλες, Λαϊκά, και έτσι καταχωρούνται στην εικαστική κοινότητα, παρόλο που πολλά από τα έργα του παρέμειναν στην κρυφή πλευρά της δημιουργικότητάς του. Το 1943 αναγορεύεται τακτικός καθηγητής στο ΕΜΠ και τρία χρόνια αργότερα γίνεται επικεφαλής εκπόνησης σχεδίου λαϊκών πολυκατοικιών σε Πειραιά και Λαμία. Την ίδια εποχή μελετά προβλήματα ανοικοδόμησης της Ρόδου και των Δωδεκανήσων. 

 Από την ενότητα ΑΤΤΙΚΑ, 1940-1950: Χωρίς τίτλο, μελάνι σε χαρτί 

 Από την ενότητα ΛΑΪΚΑ, 1940-1950: Χωρίς τίτλο, κολάζ και μικτή τεχνική σε χαρτί 

Μετά την ολοκλήρωση και παράδοση του περιβάλλοντος χώρου της Ακρόπολης παραιτείται -ύστερα από τριάντα πέντε χρόνια γόνιμης συνεισφοράς του- από το Πολυτεχνείο κι εκλέγεται πρόεδρος Κομητείας Τοπίου. Και έναν χρόνο μετά, το 1961, αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Μονάχου. Ακολουθούν, σε συνεργασία με τον γιο του Πέτρο και τον Αθανάσιο Κουτσογιάννη, ο Παιδικός Κήπος Φιλοθέης, το Δημαρχείο Βόλου, το Ανώτερο Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο Τήνου, η διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου Αγίου Ιωάννη των Ρώσων στο Προκόπι Ευβοίας και πολλά άλλα! Το 1966 εκλέγεται τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, στην έδρα της Αρχιτεκτονικής. 

 Πεθαίνει το 1968 κι ενώ η πολιτεία όφειλε να προστατεύσει το έργο του, πολλά από τα θαυμάσια επιτεύγματά του η τυπική ελληνική αδιαφορία και αυθαιρεσία τα έχει αφήσει στη μοίρα τους. Η παρακμή και η φθορά είναι εμφανέστατες τόσο στο τουριστικό περίπτερο στον Άγιο Δημήτριο Λουμπαρδιάρη όσο και στο Σχολείο στο Λυκαβηττό. Ως συνήθως, δεν υπήρξε ο απαραίτητος σεβασμός όχι μόνο στη μνήμη του δημιουργού τους αλλά, ακόμα περισσότερο, στην ίδια την ιστορία του τόπου...

 «Είναι απόλυτα βέβαιο πως στις περισσότερες περιπτώσεις, αν όχι σε όλες, ο χυδαίος ρεαλισμός της εποχής μας εθυσίασε κι επιμένει ακόμη να θυσιάζει τις ανάγκες της εσώτερης ζωής του ανθρώπου εις τα ωφελιμιστικά του ιδεώδη, όχι γιατί η θυσία τούτη ήταν τωόντι αναπότρεπτη -τις περισσότερες φορές μπορούσαν τούτες να ικανοποιηθούν χωρίς οι άλλες να βλαφτούν- αλλά γιατί οι εσώτερες τούτες ανάγκες απουσιάζουν απ' την ψυχή του. Τρέφει απέναντί τους κάτι χειρότερο από άγνοια - ιταμή περιφρόνηση». 

Αδημοσίευτο, 1948 

 «Η αρχιτεκτονική, όπως κάθε ποίηση, δεν είναι μια ενεργητικότητα αποκομμένη από τη σύνολη πνευματικότητα και που μπορεί γι' αυτό να παράγεται μόνο μέσα στα στενά όρια της περιοχής της. Η καταβολή της ιδιαίτερης για κάθε τέχνη μελέτης και πολύμοχθης άσκησης είναι αυτονόητη. Μα το πνεύμα της το καθορίζει και το κυβερνάει η κοσμοθεωρητική σύλληψη που έχει καταρτίσει ο καλλιτέχνης μέσα του. Η Τέχνη, μ' άλλους λόγους, είναι ομόλογη των ανθρώπινων ιδεωδών».

Περιοδικό «Αιξωνή», Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1952 

 «... Ας δούμε αίφνης πώς χτίζει το σπίτι του ο χωρικός. Τον φυσικό δρόμο που ακολουθεί γι' αυτό. Δεν του χρειάζεται κανένα γραφείο, ούτε μολύβι, για ν' αραδιάσει μάταιες γραμμές της φαντασίας του. Κανένα βιβλίο αρχιτεκτονικής δεν διάβασε. Από ρυθμούς και χαρακτήρα δεν νιώθει. Μα τα πραγματώνει ασυνείδητα, ακολουθώντας τη φύση. Ξέρει πλέρια τις ανάγκες του. Στο έδαφος επάνω θα χαράξει τον χώρο τον χρήσιμο για κατοικία του. Τη φαντάζεται κιόλας έτσι στον χώρο, υψωμένη μπροστά του. Εξόν από το να προσέξει να βάλει τις πιο γερές βάσεις, τα αγκωνάρια, στις γωνίες και στις παστάδες της θύρας ή των παραθυριών, άλλο τίποτα δεν έχει να σκεφτεί. Γερό μόνο να είναι το χτίσιμο και η φύση θ' αναλάβει μόνη της τ' άλλα». 

«Η Λαϊκή μας Τέχνη κι εμείς», Περ. «Φιλική Εταιρία», Απρίλης 1925 

 Ο Δημήτρης Πικιώνης, φωτογραφημένος από τον Παύλο Μυλωνά

  Πηγή: www.lifo.gr

Όταν η σταυροβελονιά συνάντησε την street art

Και μια μέρα η σταυροβελονιά έφυγε από το τελάρο της και βγήκε στους δρόμους. Δε γίνεται με κλωστές και βελόνες αλλά με κορδόνια. Πίσω από το πρότζεκτ Urban X Stitch κρύβεται ένας Γάλλος καλλιτέχνης. και κάθε συρματόπλεγμα αλλάζει όψη και γεμίζει χρώμα.

πηγή:http://www.lifo.gr/

Μουσείο ΟΤΕ: «Από τον μορσικό τηλέγραφο... στο κόκκινο τηλέφωνο»

Περιοδεύουσα έκθεση στη Θεσσαλονίκη ως τις 31 Ιουνίου 2014

«Από τον μορσικό τηλέγραφο … στο κόκκινο τηλέφωνο» ονομάζεται η πρώτη περιοδεύουσα έκθεση του 2014 που διοργανώνει το Μουσείο Τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ, στη Θεσσαλονίκη. Η έκθεση που θα διαρκέσει ως και τις 31 Ιουνίου 2014 θα λάβει χώρα στο Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας, ΝΟΗΣΙΣ.

Σε μία αίθουσα περίπου 200 τ.μ., σε ένα από τα σημαντικότερα Μουσεία Τεχνολογίας της Ευρώπης, το Μουσείο Τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ, εναρμονισμένο με το φετινό μήνυμα της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων, «Οι συλλογές μας ενώνουν», παρουσιάζει επιλεγμένα εκθέματα και δράσεις, χτίζοντας γέφυρες ανάμεσα στις εφευρέσεις του παρελθόντος και τα σύγχρονα επιτεύγματα.

Περιγράφοντας την εξέλιξη των τηλεπικοινωνιών από την ανακάλυψη του Μορς μέχρι και την κοινόχρηστη τηλεφωνία, τον κόκκινο κερματοδέκτη της δεκαετίας του ’80, το Μουσείο Τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ υπόσχεται να ταξιδέψει και το κοινό της Θεσσαλονίκης, στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των τηλεπικοινωνιών. 

Επίσης, οι μικροί επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία, μέσα από διαδραστικές και ψυχαγωγικές μουσειοπαιδαγωγικές δράσεις, να ανακαλύψουν την ιστορία των τηλεπικοινωνιών και τους μεγάλους εφευρέτες.

πηγή:http://www.tovima.gr/

Μία τοιχογραφία για την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο στην Ουκρανία

Πριν μερικές εβδομάδες, ο Γάλλος street artist Seth Globepainter ταξίδεψε στο πολύπαθο Κίεβο, όπου και με την βοήθεια του γνωστού Ουκρανού καλλιτέχνη του δρόμου Kislow, δημιούργησε αυτή την εντυπωσιακή τοιχογραφία. Το κομμάτι, που τιτλοφορείται "Αναγέννηση", βρίσκεται στην παλιά συνοικία Podil και χρειάστηκε περίπου μία εβδομάδα για να ολοκληρωθεί. Στο πολύχρωμο mural απεικονίζεται ένα νεαρό κορίτσι, που μοιάζει με κάποιου είδος θεότητα, το οποίο παρατηρεί ήρεμα την πόλη, ενώ ένα μικρό αγόρι κάθεται στο τεντωμένο χέρι της. Το πολύχρωμο τοίχο απεικονίζει μια θεά σαν νεαρό κορίτσι ήρεμα με θέα την πόλη, ενώ ένα μικρό αγόρι κάθεται στο τεντωμένο χέρι της. Μέσα στο γενικότερο ζοφερό κλίμα πολιτικής ταραχής που πνίγει ασφυκτικά την Ουκρανία τους τελευταίους μήνες, η "Αναγέννηση" μεταφέρει την ελπίδα των καλλιτεχνών για ένα καλύτερο μέλλον. Η νεαρή κοπέλα φοράει ένα στρατιωτικό μπουφάν -όμοιο με αυτό που φορούν οι διαδηλωτές στην Πλατεία Ανεξαρτησίας- καθώς και τα παραδοσιακά ουκρανικά λουλούδια στα μαλλιά της, συνδυάζοντας το παρελθόν με το παρόν, ενώ έχει το βλέμμα της στραμμένο προς το μέλλον. Το μικρό αγόρι στα χέρια της συμβολίζει το μέλλον της χώρας.

     Πηγή: www.lifo.gr

Invisible Exhibition- Láthatatlan Kiállítás

Φανταστείτε ότι όλα τα φώτα σβήνουν ...

Η αόρατη Έκθεση είναι ένα μοναδικό διαδραστικό ταξίδι σε ένα αόρατο κόσμο, όπου στο απόλυτο σκοτάδι καλείστε να βρείτε το δρόμο σας μόνο με την αφή, τους ήχους και άρωμα.

Μια "βόλτα"  πάνω από μια ώρα στο απόλυτο σκοτάδι μας κάνει να ανακαλύψυμε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο, την ύπαρξη του οποίου αγνοούμε. 

 "Βλέποντας τον κόσμο» μέσα από τις άλλες αισθήσεις, για τους ανθρώπους που μπορούν να δουν αποτελεί μια εξαιρετική και αξέχαστη εμπειρία. 

Η έκθεση περιλαμβάνει ένα ορατό και ένα αόρατο μέρος. Στο ορατό μέρος ανακαλύπτουμε όχι μόνο το αλφάβητο Braille και τα αντικείμενα που βοηθούν τυφλούς ή άτομα με μειωμένη όραση να λειτουργήσουν στην καθημερινή ζωή, αλλά και τα "θαύματα" των ειδικών τεχνικών εκτύπωσης που επιτρέπουν στους τυφλούς να «βλέπουν» τους χάρτες και τις εικόνες ή να χρησιμοποιήσουν τους υπολογιστές. 

Δώστε μας την τυφλή εμπιστοσύνη σας!

Στο αόρατο μέρος, μέσω του οποίου οι επισκέπτες καθοδηγούνται και συνοδεύονται από τυφλούς, θα βυθιστούν σε απόλυτο σκοτάδι και θα εξετάσουν τον κόσμο μέσω της αφής, της ακοής της όσφρησης και  της ισορροπίας. Αποκτούν επίγνωση των δυσκολιών που οι τυφλοί έχουν να αντιμετωπίσουν και μπορούν να συνειδητοποιήσουν την ίδια στιγμή ότι η ζωή στο σκοτάδι μπορεί να είναι όμορφη Σε αυτές τις διάφορες καταστάσεις της ζωής, μπορείτε να δοκιμάσουν  πώς να διασχίσουν το δρόμο, πώς να πληρώσουν  ένα φλιτζάνι καφέ σε ένα μπαρ ή να επιλέξουν τα σωστά μπαχαρικά για το μεσημεριανό γεύμα τους ...

Η ιδέα των δημιουργών της έκθεσης ήταν να φέρει τυφλούς και βλέποντες ανθρώπους πιο κοντά. Οι εμπειρίες κατά τη διάρκεια της επίσκεψης κατεδαφίζουν τα στερεότυπα,  , και να μας κάνει να καταλάβουμε πόσο  σημαντικές είναι οι άλλες αισθήσεις και πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα άτομα με αναπηρία σε φυσιολογικές συνθήκες. 

H αόρατη Έκθεση έχει  ένα φανταστικό πολιτιστικό, εκπαιδευτικό και κοινωνικό χαρακτήρα, τόσο για τα παιδιά όσο και τους ενήλικες. Δημιουργήθηκε από το 2007  στη Βουδαπέστη,  στη συνέχεια στην Πράγα και από το Δεκέμβριο του 2011 στη Βαρσοβία. 

Η έκθεση φέρνει τα άτομα με και χωρίς όραση πιο κοντά και διδάσκει μέσα από θετικές εμπειρίες πώς μπορούμε να βοηθήσουμε και να κατανοήσουμε τους τυφλούς.

Ένα Μουσείο για το ανθρώπινο σώμα!

Το πρωτοποριακό αυτό μουσείο βρίσκεται στην Ολλανδία και ονομάζεται «Corpus Museum for Ηuman Βody», αποτελώντας ένα καινοτόμο project σχετικά με τον τρόπο προσέγγισης του ανθρώπινου σώματος και των λειτουργιών του από τον ίδιο τον άνθρωπο.

Στην ουσία είναι ένα γιγαντιαίο ανθρώπινο σώμα, ενώ κάθε χώρος του Μουσείου αποτυπώνει με τον πλέον ρεαλιστικό τρόπο κάθε τμήμα του σώματος. Έτσι οι επισκέπτες μπορούν να κάνουν μια βόλτα στον εγκέφαλο, να μπουν στο στόμα, να ακούσουν τους χτύπους της καρδιάς ή τη ροή του αίματος στις φλέβες…, διαπιστώνοντας πώς ακριβώς λειτουργεί το σώμα τους!

Αφετηρία είναι τα πόδια, από όπου ξεκινάει η εντυπωσιακή περιήγηση μέσα στο Μουσείο, ενώ η διαδρομή συνεχίζεται προς το επάνω μέρος του σώματος, καταλήγοντας στους νευρώνες του εγκεφάλου. 

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας που αφορά σε εικόνα και ήχο έχει χρησιμοποιηθεί για την επίτευξη αυτού του μεγαλεπήβολου project, ενώ σε διάφορα σημεία του Μουσείου ο επισκέπτης μπορεί να αναζητήσει απαντήσεις σε θέματα σχετικά με τη λειτουργία του σώματος.

Αν έχετε, για παράδειγμα, απορία για το «Πώς μεγαλώνει ένα μωρό στη μήτρα;» ή «Με ποιο τρόπο η καρδιά στέλνει το αίμα στον εγκέφαλο;», στο «Corpus Museum for Ηuman Βody» ειδικοί επιστήμονες θα σας εξηγήσουν όλες τις λεπτομέρειες. Άλλωστε όλα εκεί μέσα είναι τόσο παραστατικά… που δεν θα δυσκολευτείτε καθόλου!

πηγή:http://perierga.gr/

«Εκφυλισμένη Τέχνη, η επίθεση στη Μοντέρνα Τέχνη στη Ναζιστική Γερμανία, 1937»

Έκθεση στη Νέα Υόρκη: Γυμνά κορίτσια, ντυμένες κυρίες

Εικαστικά έργα του μοντερνισμού που αποκήρυξαν ως «εκφυλισμένη τέχνη» οι ναζί.

16 Ιουλίου 1937. Ο Χίτλερ περιηγείται αίθουσες του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στο Μόναχο, όπου βρίσκονταν τα έργα «εκφυλισμένης τέχνης» που είχαν κατασχεθεί από γερμανικά μουσεία και ιδιωτικές συλλογές

Προηγήθηκαν τα βιβλία, ακολούθησαν οι άνθρωποι. Στο ενδιάμεσο είχε την τιμητική της η τέχνη. Την ονόμασαν «εκφυλισμένη» (Entartete Kunst), και αφού την κατάσχεσαν, τη λοιδόρησαν, την έκρυψαν σε ατομικά θησαυροφυλάκια, την ξεπούλησαν, την κατέστρεψαν. Φρόντισαν όμως να την εκθέσουν για να συνειδητοποιήσει ο γερμανικός λαός τον κίνδυνο που καραδοκούσε. Στις 16 Ιουλίου του 1937 ο Χίτλερ μαζί με τον υπουργό Προπαγάνδας του Γ' Ράιχ Γιόζεφ Γκέμπελς περιδιάβαζε τις αίθουσες κτιρίου του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στο Μόναχο και επιθεωρούσαν με σκωπτική διάθεση αλλά και με βαθιά ικανοποίηση τους τοίχους με τους στοιβαγμένους πίνακες. Αριστουργήματα του dada, του κυβισμού, του σουρεαλισμού, του εξπρεσιονισμού αναρτημένα χαοτικά, κρεμασμένα από κορδόνια συνοδεία χλευαστικών σχολίων. Είχαν κατασχεθεί από γερμανικά μουσεία αλλά και από ιδιωτικές συλλογές γιατί αποτελούσαν μέρος της εβραϊκής συνωμοσίας που εξυφαινόταν ύπουλα με στόχο να βεβηλώσει τη γερμανική αξιοπρέπεια μέσα από την ανατρεπτική τέχνη. Καντίνσκι, Κλέε, Μπέκμαν, Σίλε, ορισμένοι από τους 112 καλλιτέχνες-εχθρούς του λαού. Ασήμαντη - για την εποχή εκείνη - λεπτομέρεια: Μόλις έξι από αυτούς Εβραίοι.

Λίστα για αγγαρείες

Η πλήρης λίστα των έργων που υφαρπάχθηκαν από τους νόμιμους ιδιοκτήτες τους δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο Internet από το βρετανικό μουσείο Victoria & Albert. 

«Κρύα, κλινική, σαν να επρόκειτο για λίστα για αγγαρείες» όπως λέει χαρακτηριστικά η Ρενέ Πράις, διευθύντρια του μουσείου γερμανικής και αυστριακής τέχνης Neue Galerie στη Νέα Υόρκη. Ο πρώτος τόμος αυτής της λίστας, η μόνη γνωστή απογραφή των 16.558 έργων που κατασχέθηκαν κατά κύριο λόγο την περίοδο 1937-38, θα συμπεριληφθεί στην έκθεση «Εκφυλισμένη Τέχνη, η επίθεση στη Μοντέρνα Τέχνη στη Ναζιστική Γερμανία, 1937», την οποία φιλοξενεί αυτές τις μέρες το μουσείο. Είναι μια προσθήκη της τελευταίας στιγμής στο κύριο σώμα της έκθεσης με τους 100 περίπου πίνακες, γλυπτά, σχέδια, τα περισσότερα εκ των οποίων είχαν συμπεριληφθεί στην έκθεση πριν από 77 χρόνια. Ανάμεσά τους «Ο ψαράς» (1921) του Πάουλ Κλέε, «Το πορτρέτο του Χέρμαν-Νάισε» (1925) του Γκέοργκ Γκρος, «Η δούκισσα του Μοντεσκιέ-Φεζενσάκ» (1910) του Οσκαρ Κοκόσκα. Είναι η μεγαλύτερη έκθεση επί αμερικανικού εδάφους αφιερωμένη στην «εκφυλισμένη» τέχνη μετά από μια αντίστοιχη στο Μουσείο Τέχνης της Κομητείας του Λος Αντζελες το 1991.

Η έκθεση στο Neue όμως διακρίνεται από μια επιπλέον ιδιαιτερότητα. Η «εκφυλισμένη» αντιπαραβάλλεται με την «υψηλή» τέχνη, όπως αυτές κρίνονταν σύμφωνα με τα αισθητικά και ιδεολογικά κριτήρια των υψηλόβαθμων αξιωματούχων των ναζί. Στην έκθεση δεσπόζει το τρίπτυχο «Τέσσερα στοιχεία της φύσης» του Αντολφ Ζίγκλερ, αγαπημένου ζωγράφου του Χίτλερ και επικεφαλής της διορισθείσης επιτροπής για τον χαρακτηρισμό των έργων ως «εκφυλισμένων». «Παίζουμε με δύο ταμπού» εξηγεί ο Ολαφ Πέτερς, επιμελητής της έκθεσης στη Neue. «Από τη μια αντιπαραβάλλουμε κατά κάποιον τρόπο τα θύματα και τους θύτες. Από την άλλη παρουσιάζουμε τα έργα των ναζί ως τέχνη μολονότι συχνά χαρακτηρίζεται ως μη τέχνη. Η αντιπαράθεση ρίχνει φως στις διαφορές της αισθητικής ποιότητας και περιπλοκότητας των έργων». Τα ολόγυμνα κορίτσια στο έργο του Ζίγκλερ αποπνέουν τον ρομαντικό ρεαλισμό που ήθελε να δει να αναβιώνει ο Χίτλερ, η πλήρως ενδεδυμένη «δούκισσα» του Κοκόσκα με τις σκληρές εξπρεσιονιστικές γραμμές μια προσβολή στη γυναικεία φύση της Γερμανίδας.

TEA AND MORPHINE: WOMEN IN PARIS, 1880 TO 1914

Η άλλη, ολέθρια όψη μιας πολύ ωραίας εποχής

  Eugène Grasset, La Morphinomane [The Morphine Addict], 1897  

Τι σημαίνει Belle Époque; Η όψη της είναι μόνο αυτή που γνωρίζουμε; Ρομαντικά κορίτσια ντυμένα με υπέροχα φορέματα; Η πραγματικότητα ήταν ζοφερή, σημειώνει η Cynthia Burlingham, συν-επιμελητής της έκθεσης "Τσάι και Μορφίνη: Οι γυναίκες στο Παρίσι, 1880-1914», στο Μουσείο Hammer στο Λος Άντζελες, η οποία αντανακλά τις ακρότητες στη ζωή των γυναικών. Με λίγες πιθανότητες να σπουδάσουν ή να βρουν μια θέση εργασίας πολλές απελπισμένες γυναίκες στράφηκαν προς την πορνεία και η μορφίνη, νόμιμες εκείνη την εποχή. Τα βασανισμένα εξαρτημένα θηλυκά έγιναν πηγή έμπνευσης για αρκετούς άντρες ζωγράφους της εποχής.

Η Ιστορία της υπόγειας πόλης της Μαλακοπής (Derinkuyu) στην Καππαδοκία

Το 1963 ένας κάτοικος του χωριού Μαλακοπή (Derinkuyu στα Τουρκικά, που σημαίνει Βαθύ Πηγάδι) στην περιοχή της Καππαδοκίας, γκρεμίζοντας ένα τοίχο στο σπίτι του που ήταν -όπως όλα της περιοχής- σκαμμένο στο βράχο, ανακάλυψε έκπληκτος, ότι πίσω από τον βράχο υπήρχε ένα μυστηριώδες δωμάτιο το οποίο δεν είχε ξαναδεί. Αυτό το δωμάτιο τον οδήγησε σ’ ένα άλλο και μετά σε άλλο και ούτω καθ’ εξής.

Δείτε το video

Οι αρχαιολόγοι άρχισαν να μελετούν την υπόγεια πόλη και έφτασαν στα 40 μ. βάθος. Τελικά ανακαλύφθηκαν 11 επίπεδα εκ των οποίων μόνο στα οκτώ πρώτα είναι δυνατή η επίσκεψη, κάτι που ξεκίνησε το 1969. Στα υπόλοιπα γίνονται ακόμα μελέτες και ανασκαφές, από τους αρχαιολόγους.

Η ώρα της γης

Το Σάββατο 29 Μαρτίου και στις 8.30 το βράδυ (ώρα Ελλάδας) ξεκινά η "Ώρα της Γης", η πρωτοβουλία του Αυστραλιανού WWF που έχει λάβει παγκόσμια χαρακτηριστικά τα τελευταία χρόνια. Κάθε χρόνο μνημεία, σύμβολα σε μεγάλες και μικρές πόλεις του κόσμου, δημόσιες επιχειρήσεις, αλλά και απλά ιδιωτικά σπίτια καλούνται να σβήσουν τα φώτα για μια ώρα, στέλνοντας ένα παγκόσμιο μήνυμα για την προστασία του περιβάλλοντος και εναντίον της κλιματικής αλλαγής. Φέτος είναι η 6η χρονιά που συμμετέχει η Ελλάδα, με τα φώτα να κλείνουν από τις 20:30 ως τις 21:30. Θα συμβάλλουν άλλα 157 κράτη με κεντρικό μήνυμα "Χρησιμοποίησε την ενέργειά σου για να κάνεις την αλλαγή πραγματικότητα".  Πηγή: www.lifo.gr

Ανακατασκευή της πετρογέφυρας Κοράκου στον Αχελώο, ζητά Γερμανίδα ευρωβουλευτής

Την ανακατασκευή της Γέφυρας Κοράκου στην Κοιλάδα του Αχελώου ζητά με παρέμβασή της η Γερμανίδα Doris Pack, Πρόεδρος της Επιτροπής Πολιτισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με αφορμή τα 65 χρόνια από την ανατίναξη και τα 500 από την κατασκευή της.

Στην δήλωσή της η ίδια αναφέρει: «Ο πολιτιστικός πλούτος της Κοιλάδας του Αχελώου μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά. Η πολιτιστική κληρονομιά κάθε λαού, κάθε έθνους αποτελεί ενιαίο σύνολο που βοηθά τους ανθρώπους να συνδέσουν το παρόν με το παρελθόν τους, πραγματοποιώντας με αυτό τον τρόπο μια ζωτικής σημασίας λειτουργία. Η ανακατασκευή τέτοιων ιστορικών μνημείων αποτελεί πρόκληση για τη σύγχρονη πολιτισμική Ευρώπη». 

Η Ελλάδα στο μετρό του Σαντιάγο της Χιλής

«Ένα μέτρο από την Ελλάδα»

Πάνω από 22.000 επιβάτες περνούν καθημερινά από τον σταθμό Grecia (Ελλάδα) της Γραμμής 4 του μετρό της χιλιανής πρωτεύουσας. Και όλοι αυτοί, από την Παρασκευή 7 Μαρτίου, έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν μια μοναδικής ομορφιάς έκθεση αντιγράφων έργων του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, δωρεά της ελληνικής κυβέρνησης. 

Η έκθεση παρουσιάζει 23 προσεκτικά επεξεργασμένα αντίγραφα από γύψο, χαλκό και ασήμι, που απεικονίζουν εμβληματικά για τον δυτικό πολιτισμό θέματα, όπως η δημοκρατία , η δικαιοσύνη και οι τέχνες. Από τα εκθέματα ξεχωρίζουν ένα αντίγραφο κεφαλής του Ομήρου, πορτραίτα αθλητών, ένα αγαλματίδιο πυγμάχου και θεατρικές μάσκες.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το στήσιμο της έκθεσης αυτής που αποτελεί μια από τις πρώτες προσπάθειες λειτουργίας ενός «ανοιχτού μουσείου» στη Χιλή, θυμίζει έντονα την αντίστοιχη έκθεση αρχαιοτήτων που συναντούν οι επιβάτες στη στάση «Ακρόπολη» του αθηναϊκού μετρό. 

Η δωρεά του ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού έγινε με πρωτοβουλία της Πρεσβείας της Χιλής στην Ελλάδα και της ελληνικής Πρεσβείας στη Χιλή, καθώς και με τη στήριξη της Διεύθυνσης Πολιτιστικών Σχέσεων του χιλιανού Υπουργείου Εξωτερικών και του Ιδρύματος Γαβριήλ και Μαρία Μουστάκης. Έτσι, χάρη σε αυτή τη δωρεά, το μετρό του Σαντιάγο φέρνει την τέχνη στη ζωή των εκατομμυρίων ανθρώπων που το χρησιμοποιούν καθημερινά.